Gmina Krasiczyn leży w południowo - wschodniej Polsce, w dolinie środkowego Sanu, po prawej stronie tej rzeki na skraju Pogórza Przemyskiego. Jest to kraina łagodnych wzniesień o dość dużej lesistości, przecięta siecią rzek i potoków.
Część północna jest niższa, o wysokościach nie przekraczających 550 m. Część południowa wyższa; najwyższym szczytem jest Sucha Obycz ( 617 m n. p. m. ). Pogórze Przemyskie na północy i zachodzie sąsiaduje z Pogórzem Dynowskim, na południu z Górami Sanocko -Turczańskimi, zaś na południowym wschodzie z Pogórzem Płaskowyżu Sańsko - Dniestrzańskiego. Granicę geograficzną Pogórza Przemyskiego wyznacza na zachodzie i północy linia od Leska do Przemyśla biegnąca doliną Sanu. Na wschodzie droga łącząca Przemyśl z Kalwarią Pacławską, a dalej granica z Ukrainą. Na południowym wschodzie dolina Strwiąża, na południu rzeka Olszanica z dopływem Stary Potok.
Teren, na którym leży gmina Krasiczyn, zbudowany jest z otworów fliszowych składających się z ławic piaskowców i łupków o różnym stopniu twardości i przepuszczalności. Grubość skorupy ziemskiej pod omawianym terenem przekracza 55 km i należy do największych w Polsce. Przebiega tędy z północnego zachodu na południowy wschód strefa zwiększonej grubości skorupy ziemskiej ( tzw. strefa Gutercha ), dochodząca do 100 km szerokości i granicząca z platformą wschodnioeuropejską wzdłuż głębokich rozłamów sięgających dolnej litosfery. Skały są mało odporne na wietrzenie, skutkiem czego jest niewielka wysokość, brak ostrych konturów i łagodność stoków.
Flisz twardy można spotkać w najwyższych partiach gór, tworzy go piaskowiec gruboziarnisty magursko - oligoceński. Procesy górotwórcze oraz erozja potoków spowodowały pofałdowanie pasm górskich, tworzących bardzo charakterystyczny dla tego regionu rusztowy układ grzbietów, ciągnących się równolegle do siebie. Rzeźba powierzchni ziemi byłego województwa przemyskiego formowała się w młodszym trzeciorzędzie i na początku czwartorzędu. Było to wynikiem współdziałania czynników wewnętrznych tj. grawitacji i ruchów tektonicznych oraz zewnętrznych, pochodzących z atmosfery i różnych postaci wody. Czynniki zewnętrzne powodowały zrównywanie powierzchni ziemi w czasie spokoju tektonicznego, natomiast w czasie ruchów wypiętrzających wywoływały proces rozcinania utworów wcześniej spłaszczonych. Na warunki mikroklimatyczne gminy wpływają następujące czynniki: szerokość geograficzna, ruchy ziemi, promieniowanie słoneczne, odległość od morza, wysokość nad poziom morza, ogólny układ wzniesień i obniżeń oraz działalność społeczeństwa ludzkiego.
Klimat Pogórza ma charakter przejściowy między nizinnym a górskim i jest stanowczo łagodniejszy niż w Beskidach. Średnia roczna temperatura wynosi 7°C, a w zimie - 3° C. Średnia opadów dla północno - zachodniej części Pogórza utrzymuje się w granicach 700 - 750 mm, w części południowej i wschodnie 750 - 800 mm. Pokrywa śniżna zalega około 80 dni. Okres wegetacji roślin wynosi 180 dni w roku, przeważają wiatry południowo - zachodnie i zachodnie.Średnie ciśnienie atmosferyczne w okolicach Przemyśla, zredukowane do poziomu morza, wynosi 1017 h Pa. Omawiamy obszar, podobnie jak całe terytorium Polski, znajduje się w zasięgu oddziaływania wyżu azorskiego na południowym zachodzie, niżu islandzkiego na północnym zachodzie oraz zimowego wyżu azjatyckiego na wschodzie i letniego niżu południowoazjatyckiego na południowym wschodzie. Rozmieszczenie wymienionych układów ciśnień wywołuje ruch mas powietrza, zwany cyrkulacją atmosferyczną, która w dużym stopniu kształtuje pogodę i klimat na omawianym terenie. Wiele cech klimatu mówi o jego kontynentalizmie, np. średnia roczna wilgotność względna, która jest stosunkowo niska, co wynika ze znacznej odległości od morza i niewielkiej wysokości bezwzględnej. Następną cechą klimatu kontynentalnego jest średnie zachmurzenie występujące w okolicach gminy Krasiczyn.
Byłe województwo przemyskie leży prawie w całości w dorzeczu Sanu, który jest ostatnim i najdłuższym karpackim dopływem Wisły. San - pod względem długości - jest szóstą rzeką Polski. Spośród wszystkich karpackich dopływów Wisły posiada największą zlewnię. Podobnie jak inne rzeki naszego kraju, San charakteryzuje się asymetrią dorzecza. Główne źródło Sanu znajduje się na terytorium Ukrainy, na wschodnim stoku Piniaszkowego w Bieszczadach. Temperatura wód rzecznych wzrasta wraz z biegiem rzeki. Średnia roczna temperatura wód Sanu w Jarosławiu wynosi + 9°C, a najniższą w styczniu + 0,4° C. Podczas upalnych letnich dni temperatura wody może niekiedy przekraczać + 25° C.
Decydujący wpływ na charakter współczesnej pokrywy glebowej Pogórza Przemyskiego miały przemiany środowiska przyrodniczego w czwartorzędzie, szczególnie w holocenie. W miarę holoceńskiego ocieplania się klimatu, stosownie do odpowiednich formacji roślinnych, powstawały kolejno gleby turchowe, bielicowe, a następnie brunatne. Ostatnie przeobrażenie gleb nastąpiło pod wpływem działalności człowieka, której towarzyszyły zmiany stosunków wodnych i erozja. Z ogólnego charakteru rzeźby wynika, że przeszło połowę, bo 53% powierzchni omawianego obszaru zajmują gleby terenów nizinnych, a resztę gleby pogórzy i przedgórzy oraz terenów wyżynnych i górskich ( 2%). Na terenie gminy Krasiczyn można spotkać gleby pogórzy i przedgórzy. Wartość gleb dla rolnictwa określa klasyfikacja użytkowa, czyli bonitacja. Na podstawie własności chemicznych, fizycznych i biologicznych gleby orne podzielono na 8 klas bonitacyjnych. Należy wspomnieć również o klasyfikacji VIRZ, oznaczającej gleby przeznaczone pod zalesienia. Wśród najlepszych gleb byłego Przemyskiego są mady pyłowe lekkie i średnie. Najczęściej należą one do I i II klasy bonitacji i do kompleksu pszennego, bardzo dobrego i dobrego. Mady, które powstały na utworach lżejszych, są z reguły glebami lepszymi od napływowych, które wytworzyły się na ciężkim materiale ilastym. Dna doliny Sanu i Wisłoka wyścielają wspomniane wyżej mady płowe lekkie i średnie. Ciągną się w dolinie dolnego Sanu pasem od Medyki na południe przez Staszawę do Wysocka i Wietlina na północy, są okresowo podmokłe. San jest również atrakcją dla wędkarzy i kajakarzy, którzy mogą organizować spływy np. z Dynowa przez Krasiczyn do Przemyśla ( 64 km). Spływ rozpoczynamy w Dynowie, leżącym po lewej stronie Sanu, po 4 km mijamy miejscowość Bachórzec, gdzie można znaleźć odpowiednie miejsce na biwak. Mijając kolejne miejscowości, podziwiać możemy przełom doliny Sanu gdzie rzeka zatacza rozległe pętle, przeciska się wśród stromych zalesionych wzgórz, tworzy uroczy wąwóz. Uważać należy na mielizny. Pod konie trasy przepływamy obok okazałej "Białej Skały", dalej napotykamy na jaz. Jest to znak, że dopływamy do celu. Po 64 km dopływamy do kampingu lub po minięciu mostu kolejowego do przystani kajakowej ( na lewym brzegu) Dominującym elementem w krajobrazie Pogórza Przemyskiego są obszary leśne. Stanowią one ponad 50 % powierzchni. Głównym składnikiem tych lasów jest buk, z domieszką jodły i świerka. Jest to pozostałość po wspomnianej puszczy karpackiej, która pokrywała większość terenów. W niższych partiach występuje grąd, tj. mieszanina grabu i dębu. Często spotyka się las bukowy z dużym udziałem grabu i świerka, stanowiący formę przejściową pomiędzy buczyną a grądem. W okolicach potoków, w miejscach zalewanych nieregularnie, znajdują się bardzo dobre gleby. Rosnące tam lasy to łęgi składające się z mieszaniny dębu, jesionu, lipy i klonu. W partiach najniższych wzdłuż strumieni i rzek występują olchy. Gatunkiem dominującym tutaj jest wierzba, topola i olcha szara, zwana tu olszyną karpacką. Tereny bezleśne zajmują łąki, pastwiska, ugory oraz pola uprawne. Na terenie Pogórza występuje bardzo dużo gatunków unikatowych oraz chronionych, a także unikatowe formy geologiczne i geomorfologiczne. Kontynentalny klimat powoduje, że na lessowym przedpolu Karpat oraz na przyległej do niego części Pogórza Dynowskiego i Pogórza Przemyskiego rosną liczne, mniej lub bardziej kserotermiczne gatunki roślin. W okolicach Przemyśla znajduje się jedno z nielicznych w kraju stanowisk lnu austriackiego (Linum austriacum), który osiąga tutaj północno - zachodnią granicę swojego występowania. Na wzgórzu Optyń można spotkać dziko rosnący krzew - ligustr pospolity, a na Winnej Górze w Przemyślu relikt holoceńskiego optimum klimatycznego - wiśnię karłowatą. W aluwiach doliny Sanu, szczególnie między Przemyślem a Jarosławiem, znajdowane są liczne kości wielkich ssaków plejstoceńskich. Świadczą o tym, że w chłodniejszych okresach plejstocenu, w warunkach tundry i zimnych stepów, na omawianym obszarze żył nosorożec włochaty, mamut, a być może także renifer. Z większych ssaków plejstoceńskich do dziś przetrwał dzik i jeleń, natomiast koń zamieszkujący niegdyś różne środowiska został udomowiony. Kształtowanie się świata zwierzęcego regionu przemyskiego nawiązywało do zmian szaty roślinnej, zarówno w plejstocenie, jak i w okresie polodowcowym. Istotne znaczenie w zróżnicowaniu fauny ma rzeźba, odmienne warunki dla bytowania zwierząt stwarza bowiem środowisko górskie i nizinne. W przypadku Przemyskiego, ukształtowanie powierzchni oraz związane z nim bogactwo siedlisk sprawiają, że obecnie spotkać można zarówno nizinne elementy, jak i gatunki typowo górskie. Rozległe tereny leśne i mała gęstość zaludnienia sprawiły, że pogórze, a zwłaszcza jego południowo - wschodnia część stała się ostoją jeleni, saren, dzików. Populacje tych zwierząt, zwłaszcza na terenach zajmowanych przez były Ośrodek Rady Ministrów w Arłamowie, znacznie przewyższył naturalną gęstość występowania i doprowadziły do zachwiania równowagi ekologicznej. Mała liczba skutecznie tępionych drapieżników doprowadziła do nadmiernego pogłowia jeleni i saren. Obecnie stan zwierzyny odpowiada normom populacyjnym. Drapieżniki - wilki i rysie występują sporadycznie, okresowo. Środowisko wodne dla życia zwierząt stanowią wody płynące i stojące. Wśród kręgowców z tym środowiskiem najsilniej związane są ryby, natomiast w mniejszym stopniu płazy, ptaki oraz ssaki wodne. Ryby żyją przede wszystkim w Sanie i jego dopływach. W całym dorzeczu Sanu występują 43 gatunki ryb. Spośród czterech wyróżnianych w Polsce krain rybnych: pstrąga, lipienia, brzany i leszcza. Szczególnie bogata jest fauna Pogórza. Gniazdują tutaj takie ptaki, jak: jastrzębie, myszołowy, pustułki. Do najliczniejszych ptaków środowiska leśnego należą: zięba, rudzik, świstunka, trznadel, kos, kapturka. Typowo nizinne gatunki ptaków to: skowronek borowy, łozówka, remiz, rokitniczka. Z większymi obszarami wilgotnych łąk i bagien związany jest powszechnie występujący bocian biały, który tworzy w Stubnie jedną z największych kolonii w kraju. Namiastkę naturalnego środowiska leśnego stwarzają parki podworskie, w których obok powszechnie znanej zięby można spotkać: szpaki, kwiczoły, kawki, szczygły. Do ptaków bardzo rzadkich i ściśle chronionych należy żołna, która ma tutaj swoje - nieliczne w Polsce - miejsce gniazdowania. Do bardzo rzadkich należy również zaliczyć orlika krzykliwego, którego liczebność oceniona jest na 65 - 75 par stanowiących 7% populacji kraju.
